W czasie I wojny światowej służył w Legionach, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Służbę wojskową łączył z działalnością sportową – pracował m.in. w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportu w Poznaniu oraz w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego.
Był znakomitym biegaczem – wielokrotnie zdobywał medale i tytuły mistrza Polski zarówno w biegach średnich, jak i długich oraz w pięcioboju nowoczesnym. W 1920 roku miał reprezentować Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii jako najlepszy polski zawodnik na dystansie 1500 m, jednak wojna polsko-bolszewicka uniemożliwiła wyjazd polskiej reprezentacji.
W 1925 roku Baran-Bilewski wydał pierwszy polski podręcznik dla bokserów. W latach 1924 i 1928 był członkiem kierownictwa reprezentacji polskiej na igrzyskach olimpijskich w Paryżu i Amsterdamie. W Amsterdamie planował start w pięcioboju nowoczesnym, jednak przeszkodziła mu kontuzja.
W 1939 roku jako kwatermistrz 41. Dywizji Piechoty dostał się do niewoli niemieckiej. W 1944 roku zorganizował słynną olimpiadę obozową w Oflagu IIC Woldenberg, w której udział wzięło prawie 400 jeńców w 13 dyscyplinach. Po wojnie powrócił do Polski, gdzie pracował w organizacjach sportowych oraz w wydawnictwie „Sport i Turystyka”. Zmarł 27 stycznia 1981 roku w Warszawie.
Warto też wspomnieć, że jego brat – Józef Baran-Bilewski – również był wybitnym sportowcem i oficerem Wojska Polskiego. Urodził się 4 marca 1899 roku w Racławówce. Był lekkoatletą specjalizującym się w pchnięciu kulą i rzucie dyskiem, wielokrotnym mistrzem Polski i rekordzistą kraju. W 1928 roku wystąpił w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie, a w 1932 roku był kierownikiem polskiej ekipy olimpijskiej. W czasie II wojny światowej dostał się do sowieckiej niewoli i został zamordowany w Katyńskim Lesie w 1940 roku. W 2007 roku został pośmiertnie awansowany do stopnia majora.
(s)
Napisz komentarz
Komentarze