Sanok

Znajdujący się na cmentarzu w Sanoku grobowiec, w którym spoczywają dwaj polegli w 1922 roku w walce z bandytami policjanci, został zniszczony. Według wnuczki jednego z funkcjonariuszy skala zniszczeń może wskazywać na celową dewastację. Śledztwo w tej sprawie podjęła policja.

To morderstwo wstrząsnęło w 2005 roku opinią publiczną. Genialny artysta padł ofiarą rabunkowej zbrodni popełnionej przez syna człowieka, któremu ufał, który był „złotą rączką” Beksińskiego.

Była czwartą żoną Władysława Jagiełły i matką dwóch królów Polski: Władysława III (nazwanego później Warneńczykiem) i Kazimierza IV. Przez ponad ćwierć wieku ściśle związana była z Sanokiem.

Na początku 1906 roku sanoccy robotnicy zaatakowali uczestników hucznej zabawy karnawałowej, którą uznano za niedopuszczalną w sytuacji, gdy w sąsiednim zaborze rosyjskim trwała rewolucja, zaś w starciach z carskim wojskiem i policją ginęli Polacy.

Był postacią nietuzinkową, świetnym dziennikarzem muzycznym, prezenterem radiowym i tłumaczem. Popełnił samobójstwo w wigilię, 24 grudnia 1999 roku.

Zygmunt Karol Gorazdowski, organizator licznych instytucji dobroczynnych, założyciel Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Józefa (tercjarek). Swoje życie poświęcił ludziom ubogim i odrzuconym. Dzisiaj, jako święty kościoła katolickiego, jest patronem Sanoka - rodzinnego miasta.

Szlachcianka, rodzinnie związana z dawną ziemią przemyską, córka wojewody sandomierskiego i starosty sanockiego Jerzego Mniszcha, stała się jedną z głównych postaci rosyjskiej ”Wielkiej Smuty” na początku XVII wieku. Jako jedyna Polka zasiadła na carskim tronie. Początkowo była bardziej narzędziem w ambitnych planach swego ojca i części polskiego możnowładztwa, później jednak - z tragicznym niestety finałem - usiłowała prowadzić własną politykę.

W 1904 roku sensacją Sanoka i okolic stały się problemy finansowe tutejszej instytucji kredytowej - Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego. Smaczku, nagłaśnianej także w ówczesnej prasie, aferze dodawał fakt, iż za jednego z winowajców problemów tegoż lokalnego parabanku uznano między innymi ówczesnego burmistrza miasta Aitala Witoszyńskiego, który z tego powodu musiał odejść ze stanowiska.

Ta straszna, a zapomniana dzisiaj, tragedia dotknęła Galicję w latach 1847-48. Klęska głodu i związane z nim epidemie pochłonęły w tym okresie nawet kilkaset tysięcy ofiar. Ludzie umierali na gościńcach i ulicach. Notowano przypadki kanibalizmu i zabijania dzieci, których rodzice nie mogli wyżywić.