Ignacy Solarz urodził się 28 grudnia 1891 roku we wsi Ołpiny w powiecie jasielskim jako jedno z dziesięciorga dzieci Wojciecha i Katarzyny Solarzów, w rodzinie o silnych tradycjach chłopskich i społecznych. Jego ojciec był aktywnym uczestnikiem ruchu ludowego, co od wczesnych lat miało wpływ na kształtowanie młodego Ignacego.
Solarz swoją edukację rozpoczął w szkołach elementarnych w Ołpinach, Szerzynach i Bieczu, a następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Jaśle, gdzie w 1912 roku zdał egzamin dojrzałości. Po krótkiej służbie wojskowej podczas I wojny światowej, w czasie której został ranny na froncie karpackim, wrócił do kraju i w 1916 roku rozpoczął studia na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył w 1921 roku uzyskując tytuł inżyniera agronomii.
Już w trakcie studiów angażował się w działalność oświatową i kulturalną, organizując wraz z kolegami odczyty i spotkania edukacyjne dla społeczności wiejskiej. Po studiach Solarz pracował w Małopolskim Towarzystwie Rolniczym, a następnie jako inspektor kółek rolniczych we Lwowie. Pobyt w Danii, gdzie zapoznał się z tamtejszymi uniwersytetami ludowymi – instytucjami kształcącymi dorosłych – stał się dla niego inspiracją do stworzenia podobnych placówek w Polsce.
W 1924 roku objął kierownictwo Wiejskiego Uniwersytetu Ludowego w Szycach pod Krakowem – pierwszej takiej placówki w II Rzeczypospolitej. Uniwersytet ten nie tylko prowadził wykłady, lecz także realizował szeroki program społeczno-kulturalny, obejmujący m.in. historię, problemy życia wiejskiego oraz zagadnienia gospodarcze i społeczne. Solarz kładł nacisk na samodzielne myślenie, tolerancję oraz przygotowanie młodzieży wiejskiej do aktywnego udziału w życiu społecznym.
Ignacy Solarz był również inicjatorem i założycielem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” – organizacji skupiającej młodzież wiejską i rozwijającej jej aktywność społeczno-kulturalną. Po likwidacji uniwersytetu w Szycach w 1931 roku przez władze oświatowe, Solarz kontynuował swoją pracę w Gaci pod Przeworskiem, gdzie wraz z żoną Zofią organizował nową placówkę edukacyjną – Wiejski Uniwersytet Orkanowy – kontynuując idee uniwersytetów ludowych i rozszerzając je także o działalność spółdzielczą i wychowawczą.
Działalność Solarza wzbudzała zarówno wielkie uznanie, jak i zdecydowaną krytykę. Niektórzy przeciwnicy oskarżali go o szerzenie poglądów sprzecznych z dominującymi nurtami politycznymi i kościelnymi. Pomimo tego jego oddziaływanie na środowiska wiejskie i kulturowe było znaczące, a jego idee stanowiły inspirację dla późniejszych ruchów edukacyjnych i społecznych.
Po wybuchu II wojny światowej Solarz angażował się zarówno w ruch społeczny jak i konspiracyjny. W 1940 roku został aresztowany przez niemieckie władze okupacyjne i najprawdopodobniej zamordowany w Palmirach pod Warszawą – jednym z miejsc masowych egzekucji polskiej inteligencji.
s
Napisz komentarz
Komentarze