Po kilku latach rodzina przeniosła się najpierw do Krakowa, później do Warszawy, gdzie przyszły generał skończył Gimnazjum Realno-Filozoficznym im. Michała Kreczmara, angażując się w ruch skautowy i strzelecki. Po ukończeniu szkoły średniej wyjechał do Antwerpii, gdzie wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich i ukończył kurs podoficerski. W Belgii zastał go wybuch Wielkiej Wojny.
Wrócił do Galicji, wstąpił do II Brygady Legionów Polskich, przyjmując pseudonim „Boruta”, który stał się jego drugim nazwiskiem. Walczył m.in pod Nadworną. Po kolei awansowany do stopnia chorążego, podporucznika i porucznika. W czasie kryzysu przysięgowego jego jednostka złożyła przysięgę wierności Niemiec i Austrii, w składzie Polskiego Korpusu Posiłkowego trafiła na front na Bukowinie. Walczył por Rarańczą i Kaniowek. 1 marca 1918 roku awansowany na kapitana. Po odzyskaniu niepodległości otrzymał Order Virtuti Militari III klasy.
Od kwietnia 1919 roku walczył na froncie z bolszewikami i Ukraińcami. W październiku został dowódcą 143. pułku strzelców kresowych (później przemianowanego na 4. pułk strzelców podhalańskich). Po zakończeniu wojny kontynuował studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. Następnie pełnił funkcje szefa sztabu 8. Dywizji Piechoty oraz zastępcy szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu VII w Poznaniu. W 1924 roku został pułkownikiem. Jako pułkownik służył w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1934 roku objął dowództwo 22. Dywizji Piechoty Górskiej, a dwa lata później awansowano go na generała brygady. Przed wybuchem II wojny światowej dowodził Grupą Operacyjną „Bielsko” (GO „Boruta”). Jego jednostki prowadziły ciężkie walki w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po okrążeniu pod Tomaszowem Lubelskim i nieudanej próbie przebicia się w stronę Lwowa, zdecydował się na kapitulację i trafił do niemieckiej niewoli. W cywilnym przebraniu uciekł i dotarł do Lwowa, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną.
W czasie próby przedostania się na Węgry w grudniu 1939został aresztowany przez NKWD w grudniu 1939 roku. Został skazany na śmierć, ale po agresji Niemiec na ZSRR uwolniony. Trafił do armii Andersa, gdzie objął dowództwo 5. Dywizji Piechoty „Wilno”. Dowodził ewakuacją polskich oddziałów do Iranu, a następnie objął 1. Korpus Pancerno-Motorowy w Szkocji. Latem 1945 roku wrócił do Polski. Pracował w Ministerstwie Obrony Narodowej, po odejściu z wojska prowadził gospodarstwo rolne pod Szczecinem, a w 1964 roku przeprowadził się do Zakopanego.
Zaangażował się w działelaność opozycyjną. W 1977 roku był jednym z założycieli Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Brał udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”. Zmarł 13 października 1985 roku w Zakopanem i został pochowany w kwaterze legionowej Nowego Cmentarza w tym mieście. Jego imię nosi stacjonująca w Rzeszowie 21. Brygada Strzelców Podhalańskich,
s
Napisz komentarz
Komentarze