Lewin urodził się w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej. Był wnukiem Izaaka Szmelkesa, rabina przemyskiego i lwowskiego, i synem Natana Lewina, rabina Rohatynia oraz Rzeszowa. Wychowywał się w duchu tradycji żydowskiej, zdobywając wiedzę religijną i filozoficzną pod kierunkiem ojca i dziadka. Eksternistycznie zdał maturę we Lwowie i studiował filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim. W wieku 25 lat objął stanowisko rabina w Samborze, które piastował do 1926 roku. Jako jeden z pierwszych wprowadził język polski do liturgii oraz obchodów świąt urzędowych, co spotkało się z dużym uznaniem lokalnej społeczności. Był również aktywnym samorządowcem – przez osiemnaście lat zasiadał w Radzie Miejskiej, był członkiem okręgowej Rady Szkolnej oraz Komisji Rewizyjnej Miejskiej Kasy Oszczędności. Podczas I wojny światowej, jako radca dworu cesarskiego w Wiedniu, pomagał uciekinierom wojennym, wykorzystując swoje kontakty i autorytet w społeczności żydowskiej.
Po śmierci ojca objął w 1927 r. po nim stanowisko rabina rzeszowskiego i pozostawał na nim do wybuchu II wojny światowej. W latach 1922–1927 i 1930–1935 był posłem na Sejm RP z listy żydowskiej partii Agudas Jisroel. W 1923 r. objął prezydenturę Centralnej Rady tej partii. Lewin wydał swoje komentarze do ksiąg biblijnych oraz do traktatu Berachot. W 1926 r. ukazały się drukiem także jego Mowy sejmowe. Wiele jego tekstów w rękopisach zaginęła. Po wybuchu II wojny światowej zamieszkał we Lwowie, potem w Radzyniu, a w 1941 r. powrócił do Lwowa, gdzie został zamordowany zaraz po zajęciu miasta przez wojska niemieckie, w czasie pogromu ludności żydowskiej. Po aresztowaniu przez milicję ukraińską został osadzony w więzieniu na Brygidkach i tam zabity (m.in. ze swoim bratem Jecheskielem - rabinem synagogi postępowej). Jego synem był Izaak Lewin, rabin, historyk i polityk, nominowany w 1870 roku do Pokojowej Nagrody Nobla.
Napisz komentarz
Komentarze